Kenangan yang telah pergi (ความทรงจำที่ผ่านพ้นไปแล้ว)

 KG GUAL TO'DEH - Setiap pagi, saya akan singgah di sebuah gerai kecil di Kampung Gual To'Deh untuk membeli sebungkus nasi ayam gulai. Gerai itu tidak besar, namun sentiasa didatangi pelanggan setia yang tahu akan keenakan masakan di situ. Bagi saya, nasi ayam gulai di situ bukan sekadar makanan, tetapi sebuah kenangan yang membangkitkan rasa rindu yang dalam terhadap arwah ibu saya.

Aroma gulai yang pekat dan harum, bersatu dengan nasi panas yang baru siap ditanak, sentiasa mengingatkan saya pada waktu kecil — ketika ibu masih ada, dan setiap pagi dia akan memasak dengan penuh kasih sayang. Gulai ibu tidak terlalu pedas, tetapi cukup lemak dan kaya dengan rempah ratus yang seimbang. Setiap suapan membawa rasa hangat dan kasih yang sukar saya lupakan.

Kini, walaupun ibu sudah tiada, rasa itu seakan hadir semula setiap kali saya menikmati nasi ayam gulai dari gerai ini. Mungkin tidak persis sama seperti air tangan ibu, tetapi cukup untuk mengubat rindu. Setiap pagi di gerai ini, saya bukan sekadar mengisi perut, tetapi juga menyambung semula kenangan yang telah pergi.

Every morning, I stop by a small stall in Kampung Gual To'Deh to buy a packet of nasi ayam gulai (chicken curry rice). The stall is not big, yet it is always frequented by loyal customers who know just how delicious the food is. For me, the nasi ayam gulai there is more than just a meal — it is a memory that stirs a deep longing for my late mother.

The rich and fragrant aroma of the curry, combined with the freshly steamed rice, always reminds me of my childhood — when my mother was still around and would cook every morning with love and care. Her curry was never too spicy, but just creamy enough and rich with perfectly balanced spices. Every bite carried a warmth and affection that I could never forget.

Now, even though my mother is gone, that taste seems to return every time I enjoy the nasi ayam gulai from this stall. It may not be exactly the same as her cooking, but it is enough to soothe my longing. Every morning at this stall, I’m not just filling my stomach — I’m reconnecting with memories that have passed.

ทุกเช้า ฉันจะแวะที่แผงขายของเล็ก ๆ ในหมู่บ้านกัวล โต๊ะเดะ เพื่อซื้อข้าวไก่แกงหนึ่งห่อ แผงนี้ไม่ใหญ่โต แต่กลับมีลูกค้าประจำมาอุดหนุนอยู่เสมอ เพราะทุกคนรู้ดีว่าอาหารที่นี่อร่อยแค่ไหน สำหรับฉัน ข้าวไก่แกงที่นี่ไม่ใช่แค่อาหารธรรมดา แต่มันคือความทรงจำที่ปลุกความคิดถึงแม่ผู้ล่วงลับของฉันอย่างสุดซึ้ง

กลิ่นหอมของแกงที่เข้มข้น รวมกับข้าวร้อน ๆ ที่เพิ่งหุงเสร็จ ทำให้ฉันนึกถึงวัยเด็ก — ช่วงเวลาที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ และทำอาหารทุกเช้าด้วยความรักและเอาใจใส่ แกงของแม่ไม่เคยเผ็ดเกินไป แต่มีความมันพอดีและเต็มไปด้วยเครื่องเทศที่ผสมผสานอย่างลงตัว ทุกคำที่กินเข้าไปให้ความรู้สึกอบอุ่นและรักใคร่ที่ฉันไม่มีวันลืม

แม้วันนี้แม่จะไม่อยู่แล้ว แต่รสชาตินั้นก็เหมือนจะกลับมาเสมอทุกครั้งที่ฉันกินข้าวไก่แกงจากแผงนี้ อาจจะไม่เหมือนฝีมือแม่เป๊ะ ๆ แต่ก็เพียงพอที่จะปลอบโยนความคิดถึงของฉันได้ ทุกเช้าที่แผงนี้ ฉันไม่ได้แค่เติมท้อง แต่ยังได้เชื่อมโยงกับความทรงจำที่ผ่านไปแล้วด้วย

เงาแห่งความทรงจำ

เงาจันทร์ทาบทาใจยามค่ำ

พาใจฉันรำลึกถึงวันเก่า

แม่เคยอยู่…เคียงข้างไม่ห่างเงา

เสียงเบาเบา…ยังดังก้องในใจ

แกงหอมไก่ที่แม่เคยปรุงให้

ยังติดลิ้นในห้วงยามห่างไกล

แม้วันนี้...แม่ลับดับแสงไป

แต่หัวใจยังผูกพันไม่จางเลย

มือที่ลูบเส้นผมยามหลับใหล

คือพลังให้ฉันฝ่าทุกทางเฉลย

แม้เพียงเงา...แม้เพียงเสียงเอื้อนเอ่ย

ก็อิ่มเอมเฉลย...ด้วยรักนิรันดร์

ความทรงจำนั้นแม้จะจาง

แต่ใจยังวางแม่ไว้ในความฝัน

ทุกเช้าฉันยังกินข้าวในความผูกพัน

กับกลิ่นแกงวันวาน...ที่ไม่เคยหายไป